فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران

احسان محمدی؛ سایت رسمی فدراسیون فوتبال – با ثبات و بی‌حاشیه. دو واژه برای توصیف کردن پسر جنوبی فوتبال ایران که امروز از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. پژمان منتظری بعد از قریب به 20 سال بازی در سطح یک فوتبال  رسماً اعلام کرد که دیگر به عنوان بازیکن در مسابقات حاضر نخواهد شد، به عنوان مربی چطور؟ چرا که نه؟

 

فولاد خوزستان خاستگاه مدافعی است که به تمام دستاوردهای ممکن در فوتبال ایران رسید. سه فصل برای آنها توپ زد و در فصل 84-83 زیر نظر ملادن فرانچیچ فقید در کنار ابراهیم میرزاپور، حسین کعبی، ایمان مبعلی، جلال کاملی مفرد، محمد علوی و .... توانست قهرمان ایران شود. اولین قهرمانی تاریخ لیگ برتر با میانگین بیش از ۲ امتیاز. پژمان برای فولاد در آسیا بازی کرد اما بعد به استقلال آمد تا یک رکورد دیگر خلق کند.

تابستان 1396 به استقلال آمد، یک مصدومیت نابهنگام مسیرش را ناهموار کرد اما با گل او بود که استقلال به فینال و بعد قهرمانی در جام حذفی دست یافت، او به ام صلال و الاهلی قطر رفت و در بازگشت باز هم با استقلال خوش درخشید. کافیست بدانید که پژمان منتظری یکی از 5 بازیکن تاریخ باشگاه استقلال است که بیش از 300 بازی برای این تیم انجام داده و بعد از محمود فکری با 318 بازی نفر دوم لیست است. یک رکورد خارق‌العاده برای مردی که «با ثبات» بودن بخشی از شخصیت اوست.

 

سه قهرمانی در لیگ برتر، سه قهرمانی در جام حذفی با استقلال، قهرمانی با الخریطیات در لیگ دسته اول قطر، صعود به دو جام جهانی با  تیم ملی، انتخاب به عنوان دفاع سال فوتبال ایران در سال 2013، عضویت در تیم منتخب فصل جام باشگاه‌های آسیا و ... گوشه‌ای از دستاوردهای بازیکنی است که اهل هیاهو نبود، وظیفه‌اش را می‌شناخت و با گام‌های بلند، پرش‌های درجا، ضربات سر مطمئن و تکل‌های قوی کابوس مهاجمان بود.

 

پای او به تیم ملی از سال 1385 باز شد، وقتی به عنوان عضو تیم ملی فوتبال زیر 21 سال ایران در بازی‌های آسیایی مدال برنز کسب کرد. او در کنار نسلی از بازیکنان جوان که آینده فوتبال ایران را ساختند در این مسابقات حاضر شد. مهدی رحمتی، خسرو حیدری، سیدجلال حسینی، مسعود شجاعی، مازیار زارع، محمد نوری، حسین ماهینی، مهرداد اولادی .... بازیکنانی که هر کدام سرنوشتی متفاوت پیدا کردند.

 

پژمان اگرچه در سال 2008 به تیم ملی دعوت شد اما نمایش‌های درخشانش زیر نظر کارلوس کی‌روش بود که به او سخت اعتماد داشت. او در هر سه بازی جام جهانی 2014 به عنوان مهره فیکس بازی کرد و شاید بشود گفت که نمایشش در نیمه دوم مقابل آرژانتین با آن دو سانتر کلیدی خیره‌کننده بود، به یادماندنی‌ترین بازی ملی در روزی که کمترین حق‌مان تساوی مقابل لیونل مسی و خیل ستارگان همراهش بود. اگر آن سانتری که روی پیشانی اشکان دژاگه فرستاد به تور رسیده بود حالا جور دیگری در مورد آن مسابقات حرف می زدیم .... افسوس!

 

او در جام جهانی 2018 هم پیراهن تیم ملی ایران را به تن کرد و بیش از 50 بازی ملی را در کارنامه‌اش دارد، مسابقاتی که با حضور پژمان، خط دفاعی ایران به یک دژ آهنین تبدیل شده بود که گل زدن به آن برای هر تیمی آرزو می‌شد. ما گل نمی خوردیم، در آن عصر هر حریفی را زجرکش می کردیم تا به ما گل بزند، از آرژانتین گرفته تا اسپانیا و پرتغال. 

 

قدردان پژمان منتظری پسر بختیاری فوتبال ایران هستیم، مرد شماره 15 و یکی از مستحکم‌ترین، باهوش‌ترین و نفوذناپذیرترین مدافعانی که سالها فداکارانه برای تیم ملی ایران بازی کرد. با این امید که کنار فوتبال بماند....